Του Δ.Δ.Τ.

Δυστυχισμένη Βόρειος Ἤπειρος τοῦ Γάλλου δημοσιογράφου Ρενέ Πυώ, 1913, ἴσως τό πιό συγκλονιστικό βιβλίο γιά τόν τόπο αὐτό – στή γλώσσα μας μέ καθυστέρηση μεγαλύτερη τοῦ μισοῦ αἰώνα. Ζωντάνεψε πάλι μέ τόν καινούργιο ἥρωα στό πάνθεο τῶν διά πατρίδα σαλῶν Ἑλλήνων, ἀπό τόν Λεωνίδα ἕως τόν Σολωμοῦ καί τόν Ἰσαάκ τῆς Δερύνειας (11 & 14 Αὐγούστου 1996) – αὐτοῦ τοῦ αἱματοβαμμένου, ἁγιασμένου τόπου, πού πρίν λίγο δόθηκε νά πατιέται δίχως μνημόσυνό σας!…

Ὄχι ἐλεγεῖες, ὄχι δάκρυα, ὄχι οἰμωγές γιά σένα, Κωνσταντίνε! Ὁλόρθος καί στητός, μέ τή γαλανόλευκη νά κυματίζει δίπλα σου –καί λίγο ἀργότερα, ὤ τιμή, νά σέ σκεπάζει ὁλόκληρον!–, κοιτᾶς ἄτρομα, μέ φλογερά μάτια, αὐτούς πού σέ σημαδεύουν! Ἀκοῦς κιόλας τό σπαραχτικό μοιρολόγι τῆς μάνας σου, τό κλαρίνο τοῦ Ἠπειρώτη νά σηκώνει στόν πρωινό ἀέρα ἕναν ἀνατριχιαστικό θρῆνο γιά τό ἄλικο αἷμα σου, σπονδή μυριάκριβη γιά ὅσους καί ὅσα ἀκολουθήσουν…

Ναί, θά βρεθοῦν, Κωνσταντίνε, καί πάλι «ἑλληνικά» στόματα, μάλιστα βουλευτικά, νά σέ σκυλέψουν χειρότερα ἀπ᾽ τούς φονιάδες σου, ἀλλά γενναιόψυχοι πατριῶτες σου θά σέ στήσουν ἐκεῖ πού σοῦ πρέπει, στίς καρδιές ὅλων τῶν Ἑλλήνων!

Παλληκάρι, χαῖρε καί συχώρνα!

Παρακάλα νά σοῦ μοιάσουμε, ἔστω λίγο!