Όου ζίγκολ μπελς, όου ζίγκολ μπελς, όου ζίγκολ ολ δε γούεη. Πάει και το 2018. Ευτυχήσατε, πιστοί και άπιστοι, πηδήσαμε και τούτο τον χειμώνα. Οι Αμερικάνοι μας βγάζουν τα φυσικά μας αέρια, το Ισραήλ μας προστατεύει, ο Αναστασιάδης έγινε απορριπτικός, ψηφίστηκε ο κρατικός προϋπολογισμός, άνοιξαν δύο οδοφράγματα. Χτύπα ξύλο, δουλεύει ρολόι το σαξές στόρυ της Κυπρούλας μας.

Α, άσε που όλα πηγαίνουν περίφημα. Το βιοτικό επίπεδο του λαού μας «ψηλώνει», η παγκοσμιοποίηση εδραιώνεται, η πολιτική ορθότητα κλείνει τα στόματα των περιθωριακών, ο ανθελληνισμός ιδεολογικοποιείται και εργαλειοποιείται, η νεοκυπριακή συνείδηση εγκαθιδρύεται σε σχολεία και πανεπιστήμια, η ιστορία αναθεωρείται και πάει λέγοντας.

Το 2018 ήταν λαμπρό. Επανεξελέγη ο Νίκος Αναστασιάδης κεφαλαιοποιώντας αφενός την αδράνεια των υπολοίπων και την ανυπαρξία αντιπολιτευτικής δύναμης. Περπάτησε σε έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα, απόλαυσε την κυριαρχία του και πλέον παίζει μονάχος αυτό το άγριο παιχνίδι της υποκρισίας, την ώρα που οι υπόλοιποι είτε επαναφέρουν την ετοιμοθάνατη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είτε ψάχνουν τα κομμάτια τους.

Επανεξελέγη, με τα χειροκροτήματα όσων πίστεψαν σε αυτό το βάρβαρα απάνθρωπο οικονομικό μοντέλο των Start Ups και των μισθών πείνας, των ντιβέλοπερς και των ουρανοξυστών, των υπηκοοτήτων και του κανιβαλισμού. Επανεξελέγη για να συντηρήσει μια οικονομία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Γερμανών και των εκσυγχρονιστών για να τάζουν στα «χαζοκούμπαρα» υψηλά βιοτικά επίπεδα και ένα χαζοκούτι.

Και ετοιμάζεται να κερδίσει πανηγυρικά ακόμα μια εκλογική μάχη τον Μάιο του 2019. Όχι επειδή είναι ένας σύγχρονος πολιτικός, αλλά επειδή δεν βρέθηκε μια πολιτική δύναμη που θα αναταράξει το μουδιασμένο και ανιαρό πολιτικό σκηνικό που βάλτωσε το 2018 σε τετριμμένες συζητήσεις και επαναλαμβανόμενες φλυαρίες.

Ποτέ ξανά 2018, λοιπόν. Ούτως ή άλλως, «ο χρόνος ο αληθινός είν’ ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός» ό,τι κι αν θέλει να πει ο ποιητής. Στο διά ταύτα, εμπρός για ένα νέο 1931. Με ή χωρίς γιλέκα, αλλά με έναν πόθο για να πυρποληθούν τα κυβερνεία που πρέπει. Πιο απλά, «άντε να περάσει η ώρα και να έρθει το πρωί, κράτα να περάσουν μέρες, κράτα να περάσουν νύχτες, κράτα να περάσουν χρόνια – να περάσει κι η ζωή».

Καλή χρονιά.

Μετά τιμής,
ο Πεζοδρόμιος