Ο Μαραντόνα είχε πει κάποτε ότι ακόμα κι αν φορούσε ένα πανάκριβο λευκό κοστούμι κι έβλεπε μια λασπωμένη μπάλα να έρχεται προς το μέρος του ψηλά στον αέρα, θα τη σταματούσε με το στήθος του, αδιαφορώντας για λεκέδες και περίεργα βλέμματα. Τον φαντάστηκα να το κάνει. Έτσι, ένας από τους καλύτερους κατάφερε, μπορεί και άθελά του, να περιγράψει την ουσία του ποδοσφαίρου. Έβαλα και τον εαυτό μου στη θέση του – το ίδιο θα έκανα. Και θα την περίμενα να κατέβει στο δεξί μου πόδι. Και θα έκανα σουτ, αδιαφορώντας για τον τελικό της προορισμό. Και μόλις έβλεπα τι έσπασα ή ποιον χτύπησα, θα έτρεχα να κρυφτώ. Εξάλλου, οι περισσότεροι που γνωρίζω αυτό θα έκαναν.

Δυστυχώς, το ποδόσφαιρο σήμερα δεν έχει Μαραντόνα. Οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν τη χαρά που είχαν μέχρι και πριν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια για το παιχνίδι. Αυτό είναι λογικό, γιατί πλέον είναι καθαρά παιχνίδι τακτικής των προπονητών. Για τους επαγγελματίες παίχτες είναι άλλη μια μέρα στο γραφείο. Άλλη μια προπόνηση με πάσες, αντοχή και τακτικές, άλλο ένα παιχνίδι στο οποίο πρέπει να εφαρμόσουν κατά γράμμα τι διάβασαν την προηγούμενη βδομάδα. Σήμερα, καλός ποδοσφαιριστής είναι αυτός που τρέχει δύο ώρες χωρίς να κουραστεί και μπορεί να δώσει κοντινή πάσα μέχρι τα πέντε μέτρα, με αποτέλεσμα τις ντρίπλες, τις μακρινές κάθετες ασίστ και τα εντυπωσιακά γκολ να τα βλέπουμε, πλέον, με το σταγονόμετρο.

Από αγχολυτικό το ποδόσφαιρο κατέληξε ένα αγχώδες άθλημα. Αν αναλογιστεί κανείς τα εκατομμύρια που αλλάζουν χέρια μεταξύ χορηγών και ομάδων, ομάδων και ποδοσφαιριστών, οπαδών και ταμείων. Τα μεγέθη είναι απίστευτα. Οι χορηγοί έχουν απαιτήσεις από τις ομάδες, οι ομάδες από τους προπονητές και οι προπονητές από τους ποδοσφαιριστές. Φυσικά το άγχος οδηγεί σε λάθη, και το λάθος σε αυτό το κεφάλαιο δεν είναι άλλο από τη θυματοποίηση του ποδοσφαίρου. Φαντάζομαι το μέλλον του ποδοσφαίρου: 22 ακίνητοι παίχτες που το μόνο που θα επιτρέπεται να κάνουν είναι πάσες και σουτ. Σαν το ποδοσφαιράκι. Οι μικροί θα σταματήσουν να ονειρεύονται, γιατί θα βλέπουν κάτι δυσνόητο, και τότε όλα θα σβήσουν.

Ένας από τους λόγους που ο κόσμος όλος απολαμβάνει το ποδόσφαιρο είναι η αμεσότητα που έχει με τον κόσμο. Ένα παιδί μπορεί να αγοράσει μια φτηνή μπάλα ή να γεμίσει ένα πλαστικό μπουκάλι με χώμα, να πάει στον δρόμο έξω από το σπίτι του, ακόμα και μόνος του, με λίγη φαντασία μπορεί να γίνει ο πρωταγωνιστής της ομάδας του. Να κάνει μια όμορφη ντρίπλα, να βάλει ένα πιο όμορφο γκολ και να γίνει ο ήρωας μιας νίκης κατά του μεγάλου αντιπάλου. Γιατί ένα παιδί, όταν ανακαλύψει ότι δεν μπορεί να πετάξει και ότι δεν βγάζει λέιζερ από τα μάτια, θα στραφεί στο ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας ακόμα λίγο, το παιδί θα κάνει φιλίες παίζοντας ποδόσφαιρο, θα προσπαθήσει να εντυπωσιάσει τον πρώτο του έρωτα και κάπως έτσι θα συνδέσει το ποδόσφαιρο με όμορφες στιγμές της ζωής του όλης.

Πώς να εντυπωσιάσει τώρα που δεν υπάρχουν οι ντρίπλες και τα όμορφα γκολ; Αξίζει να λερώσει το ακριβό λευκό του κοστούμι για να κατεβάσει την μπάλα με το στήθος για να πασάρει στον διπλανό του;

Αλέξανδρος Ευτυχίου