«Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο,
κλείνει μια φυλακή».
ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ

«Κλείστε το μπουρδέλο
και κάντε το σχολείο».
Σύνθημα στην αμερικανική πρεσβεία της Θεσσαλονίκης

Κανείς δεν γνωρίζει από πού άρχισε. Κάποιοι την τοποθετούν στον τραγικό θάνατο του 10χρονου στο Αλεθρικό, άλλοι στο τι ακολούθησε και άλλοι στις κυβερνητικές αποφάσεις της 4ης Ιουλίου. Άλλοι δε πιστώνουν την εξουσία με βαθιά σκέψη, ισχυριζόμενοι ότι είναι μια πλαστή κρίση που δημιουργήθηκε για να μη συζητήσουμε την κατάρρευση του Συνεργατισμού.

Φευ! Από όπου και να ξεκίνησε, αν εξαιρέσει κανείς την πορεία αξιοπρέπειας έξω από το Προεδρικό, η κρίση και ο διάλογος δεν έχουν τις απαιτούμενες βάσεις που θα οδηγήσουν σε έναν αναγκαίο επαναπροσδιορισμό, της Παιδείας και της εκπαίδευσης αυτήν τη φορά.

Διότι χάθηκε κι ο μπούσουλας, ο οποίος, σε εποχές που ο αναλφαβητισμός ήταν κύριο συστατικό, δεν χανόταν τόσο εύκολα. Τωόντι, η συζήτηση δεν διατηρήθηκε ούτε στα πλαίσια της ασφάλειας και της υγείας ούτε στην αναθεώρηση ενός μαθήματος ούτε στα εργασιακά κεκτημένα των εκπαιδευτικών ούτε στο ότι με την απόφαση της 4ης Ιουλίου έμεναν χωρίς δουλειά 300 δάσκαλοι και καθηγητές.

Ο διάλογος, κυρίως σε δημόσια πλαίσια, εκτραχύνθηκε – αν μπορεί να ονομαστεί διάλογος. Από τον αντιπρόεδρο της ΟΕΛΜΕΚ μέχρι τον κυβερνητικό εκπρόσωπο επικράτησε μια αόριστη «φανατίλα» (για να το πούμε με τους δικούς τους απαίδευτους όρους) που ισοπέδωσε οποιανδήποτε ημερήσια διάταξη προσπαθούσαν να θέσουν οι πιο υγιείς. Διότι, σαφώς, το ζήτημα της εκπαίδευσης στην Κύπρο δεν εξαντλείται ούτε στις απαλλαγές των συνδικαλιστών για να μπορούν να πολεμούν για τους συναδέλφους τους ούτε στις πιστώσεις του διδακτικού τους χρόνου ούτε στα εκατομμύρια που «σπαταλά» μια κυβέρνηση για τα σχολεία, τους δασκάλους και τους μαθητές.

Ο θάνατος του 10χρονου στις 11 Μαΐου, λοιπόν, και όσα γράφτηκαν ή ειπώθηκαν τότε για τους εκπαιδευτικούς, που επίσης ήταν άκαιρα και άσκοπα, μπορεί να εκτόνωσαν τις ευθύνες των κρατούντων για λίγο διάστημα, ωστόσο δεν στάθηκαν αρκετά για τη μεγάλη αναταραχή στον χώρο της εκπαίδευσης.

Τούτο σημειώνεται αφενός επειδή οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών οργανώσεων αποδείχθηκαν ανοραμάτιστες και ασφυκτικά «ανέραστες» και αφετέρου γιατί υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές ικανότατοι για τη ριζοσπαστική επανατοποθέτηση των πραγμάτων στην εκπαίδευση.

Ειδικότερα, «σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τραγικά αυτοδίδακτοι», δεν βρέθηκε ένας να αδράξει την ευκαιρία και να τα πει ένα χεράκι στους κυβερνώντες. Να τους πει ότι η εκπαίδευση, σ’ αυτόν τον τόπο που δεν κατάφεραν Σαρακηνοί, Οθωμανοί και Άγγλοι να αφελληνίσουν, δεν προσφέρεται για φραγκολεβαντίνικους εξορθολογισμούς τύπου «Ίνγκλις Σκουλ». Να τους πει ότι οι μαθητές δεν έχουν ανάγκη από φιλανδέζικα μοντέλα, ότι αυτό που λείπει από τα σχολεία δεν είναι το τελευταίο μοντέλο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Να τους πει ότι η Παιδεία και η εκπαίδευση υποβιβάζονται σε συζητήσεις Χαμπιαούρηδων και ατάκες κυβερνητικών εκπροσώπων την ώρα που τα ιδιωτικά σχολεία πάσχουν από έλλειψη «ελληνομάθειας» (όπως τη νοηματοδότησε ο Λέων Τολστόι και όχι ο Πλεύρης). Να τους πει ότι ο υπουργός Οικονομικών δεν έχει την παραμικρή δικαιοδοσία στα ζητήματα της εκπαίδευσης και ότι αυτό που χρειάζεται ο τόπος, οι έφηβοι και οι πιτσιρικάδες δεν είναι ανταλλαγές με σχολεία της Ευρώπης αλλά ταυτότητα, προσωπικότητες και συνείδηση. Να τους πει, γενικώς, ότι όλα αυτά δεν γίνονται για τις απολαβές, αλλά για τη δημιουργία μιας γενιάς που θα απορρίψει τις παλιότερες και θα ρίξει νέες πέτρες από τα παράθυρα και τις ταράτσες του Παγκυπρίου Γυμνασίου, της Σεβέρειου Βιβλιοθήκης, που επίσης θέλουν να «εξορθολογίσουν». ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ.

Αλέκος Μιχαηλίδης