Του Γιώργου Λαγάκου

Είναι κάποια θέματα που μοιάζουν με τον ασκό του Αιόλου. Αν τυχόν ανοίξουν, γίνεται πανδαιμόνιο. Και πρόσφατα άνοιξε αυτό της παιδείας. Διερωτώνται, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι και οι γονείς γιατί δεν υιοθετούμε το εκπαιδευτικό σύστημα της Φιλανδίας, θεωρώντας ως το μοναδικό πρόβλημα το υπουργείο και τους εκπαιδευτικούς. Χωρίς όμως να αντικρίζουμε και να προσθέτουμε στην εξίσωση την ίδια μας τη νοοτροπία σαν κοινωνία. Γιατί, αλήθεια, πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε τα παιδιά μας να διδάσκονται μαθήματα μόνο είκοσι ώρες την εβδομάδα, να παίζουν άλλες τόσες αντί να έχουν κατ’ οίκον εργασία, να διδάσκονται μουσική και καλλιτεχνικά και να μην πηγαίνουν ιδιαίτερα σε όλα τα ενισχυμένα τους μαθήματα; Πόσο μάλλον να ανεβαίνουν σε δέντρα και να μαζεύουν ζωύφια! Πόσο είμαστε έτοιμοι γενικά για μια στροφή προς τον πολιτισμό και την κριτική σκέψη και την αποστροφή της κανονικότητας του 21ου αιώνα; Δεν πρέπει να αλλάξουν μόνο οι τεχνοκράτες και ο εκπαιδευτικοί – ίσως αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ολόκληρη η κοινωνία.

Στο άκουσμα ότι η Κύπρος μπορεί να κερδίσει τη «Eurovision», οφείλω να παραδεχτώ πως ένιωσα έναν ενθουσιασμό! Ένιωθα πως έφτασε η ώρα της εκδίκησης – τόσα χρόνια το κλωτσοσκούφι του διαγωνισμού, ήρθε η ώρα να το παίξουμε φαβορί και να το πάρουμε. Και κάπου εκεί ξεκινάς να σκέφτεσαι: πού θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε τον διαγωνισμό, με ποιους παρουσιαστές/τριες και ποιο τραγούδι; Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως, ενώ αυτό θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ενημερώσεις ένα κοινό –που διαφορετικά δεν μπορείς να προσεγγίσεις– για το ότι ακόμα σε αυτήν τη γωνιά του πλανήτη ζούμε υπό κατοχή, οι «υπεύθυνοι» θα το μετατρέψουν σε ένα πανηγύρι και πάρτυ παραπληροφόρησης. Με πιθανό τόπο διεξαγωγής την πράσινη γραμμή και άλλα τόσα τρομερά που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου. Και κάπως έτσι ξαφνικά ανακουφίζεσαι και σκέφτεσαι πως φτηνά τη γλυτώσαμε.