Αγαπητέ Κυπριλλή,

Είσαι τόσο βλαμμένος, που πέρασες στο ντούκου το γεγονός ότι χάσαμε τη μισή μας ΑΟΖ. Μάλιστα, απ’ όλο αυτό το σκηνικό εσύ είδες τη λαμπρή και πάλι ευκαιρία για άψε σβήσε λύση. Τον τελευταίο καιρό, όμως, και τυφλός να ’σαι, δεν μπορεί να μη βλέπεις τους Τουρκαλλάδες που ακονίζουν τα τσεκούρια τους. Και κουφός να ’σαι, δεν γίνεται να μην ακούς τις πολεμικές τους ιαχές. Εγώ πάντως νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό. Νομίζω πως όσο και να μην το θέλεις, κι εσύ το νιώθεις.
Ακούω στις στιγμές που οι ψευδαισθήσεις σου χάνουν πεταλιές τις ενδόμυχές σου σκέψεις: Πότε θα σκάσει; Πόσο θα κρατήσει; Θα είναι μόνο στη θάλασσα ή θα έρθει και στην ξηρά; Μα είναι τόσο σχιζοφρενής ο Ερντογάν; Θα τον αφήσουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι να κάνει ό,τι του καπνίσει; Να παραγγείλω φέσι ή σεντούκι; Και ο φόβος ο καθ’ όλα ανθρώπινος, αγαπητέ μου Κυπριλλή, σε συνδυασμό με τον ράθυμο, βολεψάκια, τον καθ’ όλα νεοκυπριακό ιδιότυπό σου, οδηγεί τη σκέψη σου στη λυτρωτική (φευ!) τοποθέτηση: «Σιγά μην πάω να σκοτωθώ για τα πετρέλαια!»
Τα πετρέλαια, αγαπητέ Κυπριλλή, να τα βάλεις του κώλου σου. Εξάλλου, εσύ ηδονιζόσουν ότι θα χεστείς στο πετροδόλλαρο. Το θέμα για μας πρέπει να είναι και είναι πέρα και πάνω απ’ τα ενεργειακά αυτά καθ’ αυτά. Ωστόσο, με τα ενεργειακά πρέπει να σου επισημάνω ότι πάει πακέτο μια πραγματικότητα που συνιστά εν τέλει την κοινή μας, δυστυχώς, ύπαρξη: το οικόπεδό μας και τη δυνατότητα να ορίζουμε εντός του τη ζωή μας.
Εδώ, σε αυτό το οικόπεδο, έχουμε στήσει μια πολιτεία, έστω μισή, κουτσουρεμένη και καχεκτική. Στο όνομα αυτής, λοιπόν, της πολιτείας μπορούμε να νομοθετούμε και να μην τηρούμε τους νόμους μας, μπορούμε να πλακωνόμαστε για την Ένωσή μας ή τη ΔΔΟ σας, μπορούμε να στρατευόμαστε ή να λιποτακτούμε, να χτίζουμε οκέλλες πάνω σε βιότοπους, να καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους και να καταριόμαστε τους αντικαπνιστικούς νόμους, να βρίζουμε τους κυβερνώντες και μετά να πηγαίνουμε να τους ψηφίζουμε… Στο όνομα αυτής της πολιτείας ζούμε την αντίφασή μας, ζούμε τη ζωή μας όπως εμείς την ορίζουμε.
Όταν λοιπόν, αγαπητέ Κυπριλλή, κάπου απ’ την Άγκυρα πέσει διαταγή για ντου, εμείς γι’ αυτήν την αντίφαση και γι’ αυτήν την καχεκτική πολιτεία μας θα πάρουμε τα όπλα. Υπέρ βωμών και εστιών, που λένε και τα παππούδια. Γιατί οι άλλοι μπορεί να ’χουν βάλει στο μάτι τα πετρέλαια και τα αέρια, αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι είσαι τόσο ηλίθιος να νομίζεις πως θα περάσουν σαν σε σχολική παρέλαση, θα τα πάρουν κι ούτε γάτα ούτε ζημιά…
Η μεγαλύτερη παραδοξότητα είναι ο πόλεμος. Ωστόσο, αγαπητέ μου Κυπριλλή, η μόνη χειρότερη κατάσταση από το να γίνει πόλεμος είναι να αρνούμαστε ότι γίνεται, τη στιγμή ακριβώς που τους βλέπουμε να εισβάλλουν στα χωράφια μας…