1. ΟΙ ΝΟΝΟΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Είναι προσφιλής η τακτική να βαφτίζεται αφειδώς και ασυστόλως «φασίστας» όποιος παρεκκλίνει απ’ τα μανιφέστα, τα μάνιουαλς, τα πρωτόκολλα και τις διακηρύξεις της συνομοταξίας του νεοπροοδευτισμού, του δικαιωματισμού και τα ρέστα. Ο πατριώτης είναι φασίστας, ο χριστιανός είναι φασίστας, όποιος δεν παρίσταται στο γκέυ πράιντ είναι φασίστας, όποιος είναι κατά του «δικαιώματος» υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια είναι φασίστας, όποιος μιλά άσχημα για τους Τούρκους είναι φασίστας, όποιος λέει επιστροφή όλων τον προσφύγων είναι φασίστας κτλ. κτλ. Στην προσπάθειά του να κατοχυρώσει και να ισχυροποιήσει την ηθική του υπεροχή, ο δικαιωματιστής της μικρής ή μεγάλης κλίμακας, ως γνήσιος ιδεολογικός ηγεμόνας της εποχής μας, κοτσάρει σε όποιον του κουνιέται (φευ!) τον τίτλο του φασίστα και ξεμπερδεύει… Στην ουσία, όμως, πέραν από το να αποκαλύπτει τη ρηχότητά του και την αδυναμία του να συνυπάρξει με όποιον διαφωνεί μαζί του, δύο πράγματα πετυχαίνει: (1) Τσουβαλιάζει τους όντως νεοφασίστες με όλους όσοι δεν είναι ταυτισμένοι ΑΠΟΛΥΤΑ με τις θέσεις του, διογκώνοντας το «κράτος του εχθρού» και αποφορτίζοντας έτσι την τοξικότητα του όντως νεοφασιστικού υποκειμένου. (2) Κυρίως, όμως, αφαιρεί από το βάρος της φρικαλεότητας και της μισανθρωπίας που βαραίνει ιστορικά τον φασισμό.
Έτσι, κάθε φορά που κάποιος όπενμαϊντ τύπος βαφτίζει φασίστα όποιον δεν του γεμίζει το μάτι, ο όντως φασισμός ανεβαίνει σκαλοπατάκια και απ’ τα τάρταρα των συνειδήσεων στα οποία τον έστειλε η ιστορία των ανθρώπων, βγαίνει στην επιφάνεια της γης, απαλλαγμένος απ’ τις ιστορικές του ευθύνες και γιατί όχι και περήφανος, διεκδικεί εκ νέου θέση στην τωρινή πραγματικότητα. Και απ’ ό,τι φαίνεται, δυστυχώς τα πάει μια χαρά.
Με φειδώ, λοιπόν, σύντροφοι, με φειδώ να βαφτίζετε τον κόσμο φασιστόμουτρα. Ούτε ο Μακάριος τόσα βαφτιστήρια πια.

Υ.Γ.: Αφορμή για το κειμενάκι: Πριν λίγες μέρες, σε καφενείο της παλιάς Λευκωσίας ένας άντρας γύρω στα 45 που καθόταν σε παρακείμενο τραπεζάκι συζητούσε με τη σύζυγό του, που ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, και της είπε για κάποιον Κύπριο ευρωβουλευτή κατά λέξη τα εξής: «Αυτό το φασιστόμουτρο που φωνάζει επιστροφή όλων των προσφύγων».
Καλή λευτεριά στην κυρία. Καλή λευτεριά και στον κύριο…

2. ΣΑΝ ΒΓΑΙΝΕΙ Ο ΧΟΤΖΑΣ ΣΤΟ ΣΕΛΙΜΙΓΙΕ ΤΖΑΜΙ…

Πώς διάολο μπορεί μια μουσική τάχα να τέρπει τ’ αυτιά και τις ψυχές, να προκαλεί τον θαυμασμό και τον ερεθισμό των αισθητικών μας κριτηρίων, ενώ ξέρουμε ότι πρόκειται για επίδειξη επιβολής και χειραγώγησης; Πώς διάολο διαχωρίσαμε τη στεντόρεια φωνή του μουεζίνη που βιάζει τον ηχητικό μας χώρο και την ηχητική μας ελευθερία ετσιθελικά και καθολικά απ’ τον εξουσιαστικό πομπό που την επιβάλλει και τον σκοπό του; Μα όλοι πια να ακούν και να εκθειάζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα τη φοβερή τεχνοτροπία του μουεζίνη, την έκταση και το ηχόχρωμά του, αλλά να μην ακούν την κατοχή που δυνατότερα, μέσα απ’ την πρόφαση για κάλεσμα σε προσευχή, φωνάζει ότι είναι εδώ και δεν πρόκειται να φύγει; Τέχνη και ελευθερία, τέχνη και χειραφέτηση θα ’πρεπε να τα θωρούσαμε σαν ένα πράγμα. Όσο σπουδαίο και να ’ναι το τέχνεργο, δεν μπορεί να διαχωρίζεται απ’ τον τρόπο που φτάνει στους δέκτες του και τον σκοπό που επιτελεί έναντί τους. Ο μουεζίνης που ακούμε απ’ την Αγία Σοφία είναι η φωνή της φρίκης, της κατοχής, του νεοοθωμανικού φασισμού. Ο ίδιος μουεζίνης σε μιαν άλλη χώρα, όπου είναι επιλογή του κόσμου να ακούγεται, ή ακόμη στο youtube, πάλι με το δικαίωμα της επιλογής του κάθε χρήστη, είναι από σπουδαίος έως άφταστος στο τραγούδισμά του. Τα υπόλοιπα είναι δείγμα του ότι «απαθώς τότε και απαθώς σήμερα, ζητούμε απλώς διαζύγιο…» απ’ την πραγματικότητά μας.

Το Πεζοδρόμιο, Τεύχος 2, Ιούλης 2018